روند رو به رشد یکپارچه‌سازی طب سنتی با مراقبت‌های بهداشتی مدرن را کاوش کنید. مزایا، چالش‌ها و چشم‌اندازهای جهانی را برای یک رویکرد کل‌نگر به سلامت کشف کنید.
درک یکپارچه‌سازی طب سنتی: پیوند جهان‌ها برای سلامت کل‌نگر
در عصری که به طور فزاینده‌ای بر سلامت کل‌نگر و مراقبت شخصی‌سازی‌شده متمرکز است، یکپارچه‌سازی سیستم‌های طب سنتی با مراقبت‌های بهداشتی مرسوم غربی به عنوان یک روند مهم جهانی در حال ظهور است. این رویکرد، که اغلب طب یکپارچه‌نگر نامیده می‌شود، به دنبال بهره‌گیری از خرد شیوه‌های درمانی کهن در کنار پیشرفت‌های درک علمی مدرن برای ارائه راه‌حل‌های بهداشتی جامع‌تر و بیمار-محور است. این پست وبلاگ به چشم‌انداز چندوجهی یکپارچه‌سازی طب سنتی می‌پردازد و تعریف، زمینه تاریخی، روش‌های کلیدی، مزایای بالقوه، چالش‌های ذاتی و دیدگاه جهانی در حال تحول آن را بررسی می‌کند.
یکپارچه‌سازی طب سنتی چیست؟
یکپارچه‌سازی طب سنتی به استفاده هماهنگ از درمان‌های طب مکمل و جایگزین (CAM) با درمان‌های پزشکی مرسوم اشاره دارد. تمایز بین اصطلاحات مختلف بسیار مهم است:
- طب سنتی (TM): توسط سازمان بهداشت جهانی (WHO) اینگونه تعریف شده است: «مجموعه دانش، مهارت‌ها و شیوه‌های مبتنی بر نظریه‌ها، باورها و تجربیات بومی فرهنگ‌های مختلف، که در حفظ سلامت و همچنین در پیشگیری، تشخیص، بهبود یا درمان بیماری‌های جسمی و روانی به کار می‌رود.» نمونه‌هایی از آن شامل آیورودا از هند، طب سنتی چینی (TCM) و شیوه‌های درمانی بومی از فرهنگ‌های مختلف در سراسر جهان است.
- طب مکمل: درمان‌هایی که در کنار درمان‌های پزشکی مرسوم استفاده می‌شوند. به عنوان مثال، استفاده از طب سوزنی برای مدیریت درد در طول شیمی‌درمانی.
- طب جایگزین: درمان‌هایی که به جای درمان‌های پزشکی مرسوم استفاده می‌شوند. این رویکرد عموماً توسط جامعه پزشکی جریان اصلی با احتیاط بیشتری نگریسته می‌شود به دلیل خطرات بالقوه ناشی از چشم‌پوشی از مراقبت‌های مبتنی بر شواهد.
- طب یکپارچه‌نگر: یک رویکرد بیمار-محور که طب مرسوم را با درمان‌های CAM که شواهد خوبی از ایمنی و اثربخشی آنها وجود دارد، ترکیب می‌کند. این رویکرد بر کل فرد - بدن، ذهن و روح - تأکید دارد و عوامل سبک زندگی، تأثیرات محیطی و ارزش‌ها و ترجیحات بیمار را در نظر می‌گیرد.
تمرکز این بحث عمدتاً بر طب یکپارچه‌نگر است که به جای جایگزینی ساده یکی با دیگری، یک رابطه هم‌افزایی بین پارادایم‌های درمانی مختلف را ترویج می‌کند.
گنجینه‌ای غنی از درمان: زمینه تاریخی
برای هزاران سال، فرهنگ‌های گوناگون در سراسر جهان سیستم‌های پزشکی پیچیده‌ای را بر اساس درک خود از طبیعت، بدن انسان و سلامت معنوی توسعه داده‌اند. این سنت‌ها که نسل به نسل منتقل شده‌اند، مخزن عظیمی از دانش تجربی و شیوه‌های درمانی را تشکیل می‌دهند.
- طب سنتی چینی (TCM): با سابقه‌ای بیش از ۳۰۰۰ سال، TCM شامل طیف وسیعی از شیوه‌ها از جمله طب سوزنی، داروهای گیاهی، موکسا درمانی، رژیم‌درمانی و تویی‌نا (ماساژ درمانی) است. این طب، سلامتی را به عنوان تعادل انرژی حیاتی (چی) و تعامل بین یین و یانگ می‌بیند.
- آیورودا: آیورودا که بیش از ۵۰۰۰ سال پیش در هند باستان سرچشمه گرفته و به معنای «علم زندگی» است، بر تعادل سه دوشای بدن (واتا، پیتا، کافا) از طریق رژیم غذایی، سبک زندگی، یوگا، مدیتیشن و داروهای گیاهی تمرکز دارد.
- طب یونانی: طب یونانی که در یونان توسعه یافت و در جهان عرب اصلاح شد، بر اساس نظریه اخلاط چهارگانه است و هدف آن متعادل کردن چهار خلط (خون، بلغم، صفرای زرد و صفرای سیاه) است.
- سیستم‌های درمانی بومی: جوامع بومی در سراسر جهان دارای سنت‌های درمانی منحصر به فردی هستند که عمیقاً با محیط زیست و باورهای معنوی آنها مرتبط است. این سنت‌ها اغلب شامل داروهای گیاهی، مراسم آیینی و نقش درمانگران سنتی است.
برای بخش بزرگی از تاریخ، این سیستم‌ها شکل اصلی مراقبت‌های بهداشتی بودند. ظهور انقلاب علمی و پیشرفت‌ها در پزشکی غربی منجر به یک تغییر پارادایم شد و تأکید بیشتری بر مداخلات دارویی و روش‌های جراحی صورت گرفت. با این حال، محدودیت‌های تکیه صرف بر پزشکی مرسوم برای بیماری‌های مزمن، بیماری‌های پیچیده و مسائل بهداشت روان، منجر به قدردانی مجدد از خرد و اثربخشی رویکردهای سنتی شده است.
روش‌های کلیدی در یکپارچه‌سازی طب سنتی
در حالی که طیف طب سنتی گسترده است، چندین روش به طور مکرر در محیط‌های مراقبت‌های بهداشتی مدرن یکپارچه می‌شوند:
۱. پزشکی گیاهی
استفاده از گیاهان برای اهداف دارویی شاید فراگیرترین شکل درمان سنتی باشد. فارماکولوژی مدرن ریشه در مطالعه ترکیبات گیاهی دارد. با این حال، پزشکی گیاهی سنتی اغلب از گیاهان کامل یا فرمولاسیون‌های پیچیده استفاده می‌کند، با این باور که اثرات هم‌افزایی وجود دارد که ممکن است توسط ترکیبات جدا شده تکرار نشود.
- مثال‌ها:
- جینسنگ (Panax ginseng): به طور گسترده در TCM و طب سنتی کره‌ای برای افزایش انرژی، بهبود عملکرد شناختی و حمایت از سیستم ایمنی استفاده می‌شود.
- زردچوبه (Curcuma longa): یک ادویه ضدالتهابی که در طب آیورودا محوریت دارد و اغلب برای سلامت مفاصل و مشکلات گوارشی استفاده می‌شود.
- اکیناسه (Echinacea): یک داروی گیاهی محبوب در طب سنتی غربی که برای تقویت سیستم ایمنی و پیشگیری از سرماخوردگی استفاده می‌شود.
جنبه یکپارچه‌سازی: تحقیقات برای درک اثربخشی، ایمنی و دوزهای بهینه داروهای گیاهی در حال انجام است. آزمایشات بالینی برای تثبیت جایگاه آنها در مراقبت‌های یکپارچه‌نگر، همراه با کنترل کیفیت دقیق برای محصولات گیاهی، حیاتی است.
۲. طب سوزنی و فشار درمانی (Acupressure)
طب سوزنی که از TCM سرچشمه گرفته، شامل فرو کردن سوزن‌های نازک در نقاط خاصی از بدن برای تحریک جریان انرژی و ترویج بهبودی است. فشار درمانی (Acupressure) فشار را به همین نقاط بدون سوزن اعمال می‌کند.
- کاربردها: اغلب برای مدیریت درد (کمردرد، سردرد، آرتروز)، کنترل تهوع (به ویژه پس از جراحی یا ناشی از شیمی‌درمانی) و کاهش استرس استفاده می‌شود.
جنبه یکپارچه‌سازی: طب سوزنی به طور فزاینده‌ای در مراقبت‌های تسکینی، کلینیک‌های درد و بیمارستان‌ها ارائه می‌شود، اغلب به عنوان یک درمان مکمل برای کاهش وابستگی به مسکن‌های اپیوئیدی.
۳. تمرینات ذهن و بدن
بسیاری از سیستم‌های سنتی شامل تمریناتی هستند که حالات ذهنی، عاطفی و جسمی را به هم متصل می‌کنند. این تمرینات در سلامت یکپارچه‌نگر به دلیل تأثیرشان بر استرس، اضطراب و سلامت کلی بسیار ارزشمند هستند.
- یوگا: یوگا که از هند باستان سرچشمه گرفته، وضعیت‌های فیزیکی (آسانا)، تکنیک‌های تنفسی (پرانایاما) و مدیتیشن را برای بهبود انعطاف‌پذیری، قدرت، تعادل و وضوح ذهنی ترکیب می‌کند.
- مدیتیشن: تمرینات مدیتیشن (ذهن‌آگاهی، مدیتیشن متعالی) که در سنت‌های مختلف یافت می‌شود، با هدف پرورش آگاهی از لحظه حال، کاهش استرس و تقویت تنظیم هیجانی انجام می‌شود.
- تای چی و چی گونگ: تمرینات باستانی چینی شامل حرکات آهسته و روان، تنفس عمیق و تمرکز ذهنی که برای بهبود تعادل، کاهش استرس و تقویت سلامت قلب و عروق شناخته شده‌اند.
جنبه یکپارچه‌سازی: این تمرینات به طور گسترده در برنامه‌های سلامتی، توانبخشی قلبی، خدمات بهداشت روان و مدیریت دردهای مزمن پذیرفته شده‌اند.
۴. اصلاحات رژیم غذایی و سبک زندگی
سیستم‌های سنتی اهمیت زیادی برای رژیم غذایی و سبک زندگی به عنوان ستون‌های سلامتی قائل هستند. اصول آیورودا در مورد تغذیه بر اساس دوشای فرد یا توصیه‌های TCM بر اساس تغییرات فصلی و ساختار فردی نمونه‌هایی از این موارد هستند.
- تمرکز: تأکید بر غذاهای کامل، تغذیه فصلی، خوردن آگاهانه، خواب کافی و فعالیت بدنی منظم متناسب با نیازهای فردی.
جنبه یکپارچه‌سازی: مشاوره تغذیه و مربیگری سبک زندگی در حال تبدیل شدن به اجزای جدایی‌ناپذیر مدیریت بیماری‌های مزمن و مراقبت‌های بهداشتی پیشگیرانه هستند که هم از خرد سنتی و هم از علم تغذیه مدرن بهره می‌برند.
مزایای یکپارچه‌سازی طب سنتی
ترکیب هم‌افزای طب سنتی و مرسوم، مزایای بالقوه فراوانی را برای بیماران و سیستم مراقبت‌های بهداشتی ارائه می‌دهد:
۱. بهبود نتایج بیمار
با پرداختن به طیف وسیع‌تری از نیازهای بیمار و ارائه راه‌های متعدد برای بهبودی، یکپارچه‌سازی می‌تواند به مدیریت بهتر علائم، زمان بهبودی سریع‌تر و کیفیت زندگی بهتر منجر شود.
- مدیریت درد: ترکیب طب سوزنی یا حرکات آگاهانه با فیزیوتراپی می‌تواند تسکین درد بهتری نسبت به هر یک از روش‌ها به تنهایی ارائه دهد.
- مراقبت از سرطان: انکولوژی یکپارچه‌نگر از درمان‌هایی مانند طب سوزنی، ماساژ و حمایت تغذیه‌ای برای مدیریت عوارض جانبی درمان (تهوع، خستگی، درد) و بهبود سلامت عاطفی بیماران استفاده می‌کند.
- مدیریت بیماری‌های مزمن: برای شرایطی مانند دیابت، بیماری‌های قلبی عروقی و اختلالات خودایمنی، مداخلات سبک زندگی و رژیم غذایی از سیستم‌های سنتی، همراه با مدیریت پزشکی مرسوم، می‌تواند بیماران را در مدیریت فعالانه سلامت خود توانمند سازد.
۲. مراقبت بیمار-محور و کل‌نگر
طب یکپارچه‌نگر، بیمار را در اولویت قرار می‌دهد و ابعاد جسمی، عاطفی، ذهنی و معنوی او را در نظر می‌گیرد. این دیدگاه کل‌نگر، رابطه قوی‌تری بین بیمار و ارائه‌دهنده مراقبت و مشارکت بیشتر بیمار در مراقبت از خود را تقویت می‌کند.
- توانمندسازی: بیماران اغلب در مورد شیوه‌های مراقبت از خود آموزش می‌بینند و این امر آنها را قادر می‌سازد تا نقش فعال‌تری در سفر سلامتی خود ایفا کنند.
- پرداختن به علل ریشه‌ای: سیستم‌های سنتی اغلب بر شناسایی و پرداختن به عدم تعادل‌های زمینه‌ای که به بیماری کمک می‌کنند، تمرکز دارند، نه صرفاً درمان علائم.
۳. کاهش وابستگی به داروها
برای برخی شرایط، درمان‌های سنتی مؤثر می‌توانند به کاهش نیاز به داروها یا دوز آنها کمک کنند، به ویژه داروهایی که عوارض جانبی قابل توجه یا خطر وابستگی دارند (مانند داروهای مسکن).
- مثال: استفاده از یوگا و مدیتیشن برای مدیریت اضطراب و افسردگی خفیف می‌تواند یک رویکرد با شدت دارویی کمتر باشد.
۴. حساسیت فرهنگی و دسترسی‌پذیری
برای جمعیت‌های متنوع جهانی، گنجاندن شیوه‌های درمانی سنتی می‌تواند مراقبت‌های بهداشتی را از نظر فرهنگی مرتبط‌تر و در دسترس‌تر کند و باعث ایجاد اعتماد و پایبندی بیشتر به برنامه‌های درمانی شود.
- پر کردن شکاف‌های فرهنگی: شناخت و ارزش‌گذاری به باورها و شیوه‌های سنتی بیمار می‌تواند ابزار قدرتمندی برای ایجاد ارتباط و ارائه مراقبت مؤثرتر باشد.
چالش‌ها در یکپارچه‌سازی طب سنتی
با وجود آینده امیدوارکننده، یکپارچه‌سازی طب سنتی در مراقبت‌های بهداشتی جریان اصلی با چندین چالش مهم روبرو است:
۱. فقدان تحقیقات و شواهد استاندارد شده
در حالی که شواهد روایی و استفاده تاریخی قوی هستند، اعتبارسنجی علمی دقیق بر اساس استانداردهای تحقیقاتی غربی (مانند کارآزمایی‌های کنترل‌شده تصادفی) اغلب برای بسیاری از درمان‌های سنتی ناقص یا ناکافی است. این امر باعث می‌شود که پزشکان مرسوم نتوانند با اطمینان آنها را توصیه کنند.
- پیچیدگی درمان‌ها: بسیاری از شیوه‌های سنتی شامل درمان‌های پیچیده چندجزئی (مانند فرمول‌های گیاهی، تنظیمات سبک زندگی) هستند که جداسازی و مطالعه آنها در طرح‌های آزمایشی سنتی دشوار است.
- تفاوت‌های روش‌شناختی: رویکردهای سنتی ممکن است مراقبت فردی و معیارهای نتیجه‌گیری متفاوتی را نسبت به آنچه معمولاً در کارآزمایی‌های بالینی غربی ارزیابی می‌شود، در اولویت قرار دهند.
۲. ایمنی و کنترل کیفیت
ایمنی و کیفیت محصولات سنتی، به ویژه داروهای گیاهی، می‌تواند نگران‌کننده باشد. مسائل شامل موارد زیر است:
- آلودگی: محصولات ممکن است به فلزات سنگین، آفت‌کش‌ها یا داروهای اعلام‌نشده آلوده باشند.
- تقلب: ممکن است از مواد غیراستاندارد یا با شناسایی نادرست استفاده شود.
- تداخلات دارویی: تداخلات بالقوه بین داروهای گیاهی و داروهای مرسوم همیشه به خوبی مستند نشده است.
- استانداردسازی دوز: تضمین قدرت ثابت و دوز دقیق فرآورده‌های گیاهی می‌تواند دشوار باشد.
تفاوت‌های نظارتی جهانی: نظارت و مقررات مربوط به داروهای سنتی در کشورهای مختلف به طور قابل توجهی متفاوت است و به پیچیدگی می‌افزاید.
۳. موانع نظارتی و صدور مجوز
چارچوب قانونی برای به رسمیت شناختن و تنظیم مقررات پزشکان و درمان‌های طب سنتی اغلب توسعه‌نیافته یا ناهماهنگ است. این امر می‌تواند موانعی برای یکپارچه‌سازی در سیستم‌های بهداشتی مستقر ایجاد کند.
- صدور مجوز و محدوده عمل: تعریف نقش‌ها و مسئولیت‌های درمانگران سنتی و اطمینان از اینکه آنها استانداردهای صلاحیت خاصی را برآورده می‌کنند، می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.
۴. شکاف‌های آموزشی و پرورشی
هم متخصصان پزشکی مرسوم و هم درمانگران سنتی اغلب فاقد آموزش و درک کافی از سیستم‌های یکدیگر هستند. این امر می‌تواند منجر به سوءتفاهم، بی‌اعتمادی و یکپارچه‌سازی نامطلوب شود.
- نیاز به آموزش بین‌رشته‌ای: برنامه‌های آموزشی برای پر کردن شکاف دانش، fostering mutual respect and collaboration.
۵. هزینه و پوشش بیمه
بسیاری از درمان‌های یکپارچه‌نگر تحت پوشش بیمه‌های درمانی استاندارد نیستند و این امر آنها را برای بخش قابل توجهی از جمعیت غیرقابل دسترس می‌کند. هزینه محصولات غیرمجاز نیز می‌تواند یک مانع باشد.
- حمایت برای پوشش بیمه: تلاش‌های مستمر برای حمایت از پوشش بیمه‌ای درمان‌های یکپارچه‌نگر مبتنی بر شواهد لازم است.
دیدگاه‌های جهانی در مورد یکپارچه‌سازی
جنبش به سوی یکپارچه‌سازی طب سنتی یک پدیده جهانی است که با رویکردها و سطوح پذیرش متفاوتی در مناطق مختلف همراه است:
- آسیا: کشورهایی مانند چین و هند سابقه طولانی در به رسمیت شناختن و یکپارچه‌سازی رسمی سیستم‌های طب سنتی (TCM و آیورودا) در چارچوب‌های مراقبت‌های بهداشتی ملی خود دارند. بسیاری از بیمارستان‌ها بخش‌هایی را به این روش‌ها اختصاص می‌دهند و دانشکده‌های پزشکی اغلب آنها را در برنامه‌های درسی خود گنجانده‌اند.
- اروپا: در حالی که کشورهای اروپای غربی عموماً بیشتر به طب مرسوم متکی هستند، علاقه و پذیرش فزاینده‌ای نسبت به درمان‌های خاص CAM مانند طب سوزنی، استئوپاتی و برخی داروهای گیاهی وجود دارد. برخی کشورها مقررات خاصی برای این شیوه‌ها و پزشکان آنها دارند.
- آمریکای شمالی: ایالات متحده و کانادا شاهد افزایش قابل توجهی در کلینیک‌ها و مراکز بهداشت یکپارچه‌نگر در بیمارستان‌های بزرگ بوده‌اند. با این حال، چشم‌انداز نظارتی برای CAM پراکنده‌تر است و درجات متفاوتی از پذیرش و صدور مجوز برای درمان‌های مختلف وجود دارد.
- آفریقا: درمانگران سنتی نقش حیاتی در ارائه مراقبت‌های بهداشتی برای درصد زیادی از جمعیت دارند. تلاش‌هایی در بسیاری از کشورهای آفریقایی برای مستندسازی، اعتبارسنجی و یکپارچه‌سازی دانش و شیوه‌های سنتی در استراتژی‌های بهداشتی ملی در حال انجام است که اغلب بر پزشکی گیاهی و رویکردهای درمانی مبتنی بر جامعه تمرکز دارد.
- آمریکای لاتین: بسیاری از جوامع بومی شیوه‌های درمانی سنتی قوی خود را حفظ کرده‌اند. شناخت فزاینده‌ای از ارزش دانش قوم‌گیاه‌شناسی و پتانسیل یکپارچه‌سازی آن با مراقبت‌های بهداشتی مرسوم وجود دارد، به ویژه در محیط‌های بهداشت عمومی و برای رسیدگی به نگرانی‌های بهداشتی محلی خاص.
سازمان بهداشت جهانی در ترویج توسعه سیاست‌های ملی و برنامه‌های تحقیقاتی برای طب سنتی نقش اساسی داشته است و هدف آن تضمین ایمنی، اثربخشی و دسترسی به این منابع بهداشتی ارزشمند است.
حرکت به جلو: استراتژی‌هایی برای یکپارچه‌سازی مؤثر
برای تحقق کامل پتانسیل یکپارچه‌سازی طب سنتی، چندین استراتژی ضروری است:
۱. تقویت تحقیقات و پایگاه شواهد
سرمایه‌گذاری در تحقیقات با کیفیت بالا و روش‌شناختی صحیح از اهمیت بالایی برخوردار است. این شامل موارد زیر است:
- توسعه روش‌های تحقیق متناسب با فرهنگ که بتواند پیچیدگی مداخلات سنتی را ثبت کند.
- تمرکز بر مرورهای سیستماتیک و متاآنالیزها برای ترکیب شواهد موجود.
- حمایت از تحقیقات ترجمه‌ای برای درک مکانیسم‌های بیولوژیکی درمان‌های سنتی.
- ترویج کنترل کیفیت دقیق و استانداردسازی برای محصولات گیاهی و سایر داروهای سنتی.
۲. تقویت آموزش و پرورش
پر کردن شکاف دانش نیازمند موارد زیر است:
- ادغام واحدهای درسی در مورد طب سنتی و مکمل در برنامه‌های درسی پزشکی و متخصصان بهداشت مرسوم.
- توسعه برنامه‌های آموزشی تخصصی برای پزشکان علاقه‌مند به رویکردهای یکپارچه‌نگر.
- تسهیل گفتگوی بین‌رشته‌ای و همکاری بین پزشکان مرسوم و سنتی.
۳. ایجاد چارچوب‌های نظارتی روشن
دولت‌ها و نهادهای نظارتی باید موارد زیر را توسعه دهند:
- دستورالعمل‌ها و استانداردهای روشن برای практику طب سنتی.
- سیستم‌های قوی برای تنظیم محصولات، تضمین ایمنی، کیفیت و اثربخشی.
- مکانیسم‌هایی برای صدور مجوز و اعتبارسنجی پزشکان سنتی.
۴. تقویت همکاری و ارتباطات
ارتباطات باز و همکاری کلیدی هستند:
- تشویق گفتگوی باز بین بیماران، ارائه‌دهندگان مرسوم و درمانگران سنتی.
- ایجاد بسترهایی برای تصمیم‌گیری مشترک در برنامه‌ریزی مراقبت‌های بهداشتی.
- ترویج تیم‌های بین‌رشته‌ای در محیط‌های مراقبت‌های بهداشتی.
۵. اولویت‌بندی ایمنی بیمار و رضایت آگاهانه
ایمنی بیمار باید همیشه اولین ملاحظه باشد:
- ارزیابی کامل بیمار، شامل بررسی جامع تمام درمان‌ها و مکمل‌های مورد استفاده.
- اطمینان از رضایت آگاهانه در مورد مزایا، خطرات و محدودیت‌های بالقوه درمان‌های مرسوم و سنتی.
- توصیه به بیماران برای افشای تمام درمان‌هایی که استفاده می‌کنند به ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی خود.
نتیجه‌گیری: آینده‌ای هماهنگ برای سلامتی
یکپارچه‌سازی طب سنتی با مراقبت‌های بهداشتی مرسوم، نمایانگر یک تحول مهم در رویکرد ما به سلامت و بهبودی است. این امر ارزش عمیق و پایدار شیوه‌های آزموده‌شده در طول زمان را به رسمیت می‌شناسد و در عین حال دقت علمی و پیشرفت‌های فناورانه پزشکی مدرن را در آغوش می‌گیرد. با ترویج تحقیقات، تقویت آموزش، ایجاد مقررات روشن و اولویت‌بندی همکاری، می‌توانیم آینده‌ای برای مراقبت‌های بهداشتی بسازیم که کل‌نگرتر، بیمار-محورتر و مؤثرتر برای مردم در سراسر جهان باشد.
این یکپارچه‌سازی به معنای انتخاب بین قدیم و جدید نیست، بلکه به معنای در هم تنیدن بهترین‌های هر دو جهان برای ایجاد گنجینه‌ای غنی‌تر و جامع‌تر از سلامت و تندرستی است. با افزایش آگاهی جهانی، پتانسیل برای درمان هم‌افزا و رویکردی واقعاً کل‌نگر به سلامت انسان بسیار زیاد است.